Rachel Daniels

‘Traagheid is een te koesteren goed’

In deze reeks zoomt COLLECT in op de plek van jonge kunstenaars in de hedendaagse (kunst)wereld. Waarom maken zij precies zo’n werk, waar komt hun inspiratie vandaan en hoe zien zij de eigen positie in de kunstwereld? Deze maand: Rachel Daniëls (°1998, Genk).

TEKST: Elien Haentjens

Nadat ze in 2022 afstudeerde in Sculptuur & Installatie aan PXL-MAD School of Arts in Hasselt, kon ze meteen aan een residentie bij Kunstenwerkplaats Vonk beginnen. Nu die erop zit, vond Rachel Daniëls het tijd om naar Brussel te verkassen. “Ik wil mezelf uitdagen. Ik kijk ernaar uit om de Brusselse kunstscene te ontdekken en nieuwe mensen te leren kennen. Door zelf concertjes en expo’s in de kelder van ons huis in Schaarbeek te organiseren, wil ik daar ook actief aan bijdragen”, vertelt ze. “In mijn nieuwe atelier wil ik me verder verdiepen in de diverse contradictorische kwaliteiten van glas, en ook de fotografie als medium verder verkennen.”

Terwijl Daniëls al vroeg fotografie en film studeerde, ruilde ze die in haar zoektocht naar een meer driedimensionele vormentaal in het hoger kunstonderwijs in voor sculptuur en installatie. Zo creëerde ze onder meer een reeks sculpturen uit nadarhekken met daarop vaak politiek geladen symbolen, die ze uitwerkte via de glas-in-loodtechniek. “Afhankelijk van de context krijgen dit soort hekken een andere betekenis. Je vindt ze aan een bouwwerf of rondom een festivalterrein, maar evengoed als afbakening van een vluchtelingenkamp”, stelt Daniëls. “Daarnaast associeer ik ze met de kapitalistische maatschappij waarin we leven. Glas in lood heeft daarentegen een meer ambachtelijke connotatie: veel mensen associëren het meteen met de glasramen in onze kerken en kathedralen. Zo representeert het een tijdperk waarin religie en handwerk centraal stonden, terwijl onze maatschappij nu eerder gedreven wordt door de industrialisering en het kapitalisme.”