In de Botanique in Brussel zet de jonge Franse kunstenaar Ethel Lilienfeld de reflectie voort die ze er begin dit jaar begon: over de groeiende virtualiteit van ons eigen beeld. Ditmaal verkent ze met de film en installatie EMI ook de grenzen tussen het reële en het artificiële, het levende en het dode. In het bijzonder onderzoekt ze de kapitalisatie van het lichaam online en zo belicht ze meteen ook de dubbelzinnigheden van het digitale tijdperk.
In 2004 veroorzaakte Patrick Le Lay, de toenmalige ceo van de Franse televisiegroep TF1, een schandaal toen hij in een interview verklaarde: “Wat wij aan Coca-Cola verkopen is beschikbare menselijke hersentijd.” Twee decennia later kijken de kinderen van generatie Z veel minder televisie dan hun ouders, maar ze zitten wel beduidend meer naar andere schermen te kijken. In een maatschappij van overproductie, met wat sociologen nu een ‘aandachtseconomie’ noemen, is de beschikbaarheid van hun hersenen de zeldzame en kostbare ‘grondstof’ bij uitstek geworden. Influencers wedijveren met elkaar op sociale netwerken om hun levensstijl als benijdenswaardig voor te stellen aan hun volgers.
