Louise Nevelson is een superster van de Amerikaanse beeldhouwkunst. Vanaf eind jaren vijftig liet ze de macho kunstwereld een poepje ruiken met majestueuze monochroom zwart geschilderde assemblages van afgedankt hout. Destijds was ze even en zelfs meer beroemd dan Warhol, wordt gezegd. Ze is nooit vergeten, dat niet. Die Poesie des Suchens in het Museum Wiesbaden focust op haar assemblages en collages. En in januari opent het retrospectief Mrs. N’s Palace in het Centre Pompidou in Metz.
“Ik maak collages. Ik sluit me aan bij de verbrijzelde wereld om een nieuwe harmonie te creëren.” Het is een bekende quote van Louise Nevelson (1899-1988), die evengoed op de collagetechniek van haar assemblages sloeg. Want haar tweedimensionale collages hield ze tijdens haar leven zo goed als geheim.
Ze werd geboren in de buurt van de Oekraïense stad Kiev, toen grondgebied van het Russische Rijk. Haar ouders emigreerden naar de VS, naar Maine. Daar woonde ze van jongs af tot ze in 1920 met haar kersverse echtgenoot Charles Nevelson verhuisde naar New York, waar ze zang, theater, schilderkunst en beeldhouwkunst studeerde.
